Hafið þið heyrt söguna um fiskana tvo?....

Einu sinni fyrir um sjö árum síðan ákvað ég að það væri afbragðs hugmynd að fá sér fisk sem gæludýr.
Það hlyti að vera róandi og
einstaklega gott Feng sui.
Ég fór í fiskabúðina og valdi allra fínasta gullfiskinn, að mér fannst. Skýrði hann í höfuðið á bróður mínum, kom honum fyrir í glerkúlu, setti fallega steina og gróður og fylgdist stolt með honum svamla á hverjum degi. Fljótlega komst ég að því að það var allt annað en róandi að eiga fisk. Hann olli mér sífelldum áhyggjum með því að synda skakkt, synda of lítið, borða lítið, hanga ofarlega vatninu, eða neðarlega o.s.frv. Nokkrum mánuðum síðar þurfti hann nauðsynlega að heimsækja vini sína í sjónum....ég bar fyrir mig meðgöngusturlun.
Nú leið og beið það var ekkert sem tengdi mig fiskum á neinn sérstakan hátt (ef frá er talið hálsmenið góða og soðinn, steiktur eða grillaður). Eitt sinnið veiddum við reyndar síli og þegar við fórum með aflann heim í krukku, byrjuðu áhyggjur mínar enn á ný...ég varð svo sjúklega hrædd um að þau myndu deyja að við enduðum á því að skila þeim í lækinn aftur um kvöldið.
Á þessum tímapunkti var ég farin að gera mér grein fyrir að ég væri haldin hálfgerðri (stórfelldri) fiskafóbíu, ákvað að þeir væru ekkert fyrir mig og þar við sat...þangað til dóttirin fékk einn splunkunýjann og spriklandi bardagafisk í afmælisgjöf.
Hann var skýrður Eyþór Elding á staðnum og auðvitað gáfum við honum séns, enda langþráður draumur afmælisbarnsins að eiga gæludýr af einhverju tagi. Það leið þó ekki á löngu þar til Eyþór fór að valda mér áhyggjum. Hann var latur að borða og hrækti matnum óspart út úr sér, svo hægði á sundinu og í lokin hreyfðist hann varla, heldur tróð "trýninu" ofan í steinana á botninum og lá þar hreyfingalaus. Við reyndum hvað við gátum að hressa kauða við en ekkert virkaði. Á sunnudagskveldinu áður en ég fór að sofa var mér litið í búrið og sá mér til mikillar skelfingar að afmælisgjöfin var öll. Ég vakti elskhugan og bað hann að taka að sér að senda hann í sjóinn því mér fannst ómögulegt að barnið kæmi að dauðum fiski og get engan veginn hugsað mér að handfjatla svonalagað. Hetjan gjörði sem ég bað og ég var með hnút í maganum yfir því að þurfa að tilkynna andlát fyrsta gæludýrsins daginn eftir.
Daginn eftir grét Salka örlög fisksin og var voðalega aum yfir þessu öllu saman...og svo fór hún að spyrja hvað við hefðum gert við hann..."Ja, við settum hann í sjóinn til vina sinna"
Hún:"þið bæði?"
Ég: Mmhmm
Og eftir að hafa málað mig í horn og út úr því aftur varð hún sátt en sagði svo hugsi: "Fiskurinn hennar Unu dó á Klambratúni"
Ég: "Nú"?
Hún: "Já þau grófu hann og settu kross og blóm og svoleiðis"
Ég: Já sko við höldum líka jarðarför og setjum blóm og kross ogogog...
Sá aðeins eftir því að hafa látið fiskalíkið hverfa.
Sölku leist mjög vel á jarðarför og var komin í gott jafnvægi.
Þegar ég kom upp í skóla sagði ég krökkunum hvað hafði gerst og þau óuðu og æjuðu yfir örlðgum Eyþórs Eldingar. Ein stelpa spurði mig hvað við hefðum gert við fiskinn. Ég hikaði en ákvað svo að snúa út úr og spyrja hana hvað maður gerði við þá.
Hún: "Ja ,sko ég jarðaði minn"
Ég: "Já einmitt það ætlum við líka að gera"
Hún: "Sumir sturta þeim nefninlega í klósettið"
Ég :"Núúúúú"?
Svo útskýrði hún hvernig hún hefði geymt hann í frysti og beðið þess að hinn dæi til þess að geta jarðað þá saman, nema hvað hinn dó ekkert en syndir skakkt o.s.frv......frystinn, af hverju datt mér það ekki í hug!*hrollur*

Næst fáum við okkur gæludýr með heitt blóð og tilfinningar sem ég get með einhverju móti lesið í.